05 Αυγούστου 2021... 

Μιλούσαμε νωρίτερα με τον γιο μου μέσω viber με βιντεοκλήση.

Εγώ από το γραφείο, εκείνος από το εξοχικό μας.

Το συνηθίζουμε συχνά, τελευταία, αυτό…

Μου εξιστορούσε ένα αστείο περιστατικό που του συνέβη νωρίτερα στην παραλία …

Το ενθουσιώδες χαμόγελό του «φώτιζε» την οθόνη του κινητού μου … ενώ ο ήχος από το γάργαρο γέλιο του, άγγιζε σαν χάδι, την καρδιά μου... Eυτυχία!…

Κλείσαμε το τηλέφωνο με γέλια και χαρές και την υπόσχεση πως θα τα λέγαμε από κοντά, όπως κάθε εβδομάδα άλλωστε, την Παρασκευή το βράδυ.

Δεν παρέλειψα ούτε αυτήν τη φορά να του πω… να ακούει τη γιαγιά του!!!

Μόνο 110 χιλιόμετρα μας χώριζαν… και μία μέρα…

Οι συνάδελφοί μου έτυχε εκείνην την ώρα να συζητάνε για τη νέα αναζωπύρωση της φωτιάς στη Βαρυμπόμπη ενώ μία κοπέλα μάς έλεγε πως στην αδελφή της, η οποία κατοικεί στο Λαντζόι Ηλείας, είχαν στείλει από νωρίς το πρωί σήμερα εντολή εκκένωσης…

Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως άλλο ένα καλοκαίρι βρίσκει την Ελλάδα παραδομένη στην φλόγες…

Για πολλοστή φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται …

Ασυναίσθητα ρίχνω μια ματιά στην σβησμένη οθόνη του κινητού μου… την ίδια οθόνη που, πριν λίγα μόλις λεπτά, είχε φωτιστεί από το λατρεμένο προσωπάκι του γιου μου…

Χωρίς να το θέλω… το μυαλό μου γυρνάει τρία χρόνια πριν…

Για λίγο παύω να είμαι η Χρύσα… και γίνομαι η Μαρία, η Κατερίνα, η Ελένη ή… απλά μια Άλλη… εργαζόμενη μαμά… που στις 23/07/2018 είχε μία αντίστοιχη στιχομυθία με τον γιο της…

Ξαναρίχνω μια ματιά στη σβησμένη οθόνη του κινητού μου…

Ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα ξαναχτυπήσει… και θα ξαναδώ την σκανδαλιάρικη φατσούλα του γιου μου να μου εξιστορεί κάποια καινούργια του καλοκαιρινή περιπέτεια…

Μια σκιά «απλώνεται» στην ψυχή μου…

Ο νους μου πηγαίνει σε εκείνη τη μαμά… την Άλλη… την εργαζόμενη…

Πόσες φορές άραγε έχει κοιτάξει από τότε το κινητό της… σαν κάτι να περίμενε… και ας ήξερε πως περίμενε μάταια…

«Μαμά, σ’αγαπάω πολύ!», μου φώναξε ο Μάξιμος νωρίτερα λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο … και το έκλεισε απότομα… πριν προλάβω να του πω: «Εγώ πιο πολύ!»…

H αγαπημένη μας στιχομυθία, βλέπετε…

Το κάνει συχνά αυτό.

Λέει αυτό που θέλει…και μού το κλείνει στα μούτρα.

Χαμογέλασα ενστικτωδώς.

Δεν πειράζει, σκέφτομαι.

Θα του το πω την Παρασκευή που θα τον ξανασφίξω στην αγκαλιά μου.

Ο νους μου πάει πάλι σε εκείνη τη μαμά … την Άλλη…

Ούτε 40 χλμ δεν τη χώριζαν από τον γιο της… και τους γονείς της…

Η υπόλοιπη μέρα στο γραφείο κύλησε σε πολύ γρήγορους ρυθμούς…

Ούτε κατάλαβα πως έφτασε κιόλας απόγευμα…

Ξαναμπαίνω στο διαδίκτυο για να ενημερωθώ για τις τελευταίες εξελίξεις στα πύρινα μέτωπα.

Διαβάζω πως η φωτιά έχει εισβάλλει στο εσωτερικό του κτήματος στο Τατόι, δίπλα στο βασιλικό κοιμητήριο… Λίγο παρακάτω το άρθρο αναφέρει πως o Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Τατοΐου κ. Βασίλης Κουτσαβλής επισημαίνει πως η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και το πρώην βασιλικό κτήμα, μαζί με τα κτίρια τα οποία βρίσκονται εντός του, κινδυνεύει πλέον άμεσα να καταστραφεί:

«Τα πράγματα είναι τραγικά. Ξεσπούν διαρκώς νέες εστίες φωτιάς μέσα στη δασική έκταση. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια μεγάλη εστία πίσω ακριβώς από το βασιλικό κοιμητήριο ενώ οι φλόγες έχουν πλησιάσει απειλητικά και τα κοντέινερς με τα πολύτιμα αντικείμενα»…

Ο ήχος του τηλεφώνου μού αποσπά την προσοχή...

«Μαμά»…διαβάζω στην οθόνη του.

Πριν προλάβω να απαντήσω καλά-καλά, αρχίζει η μαμά μου σε κατάσταση αλλοφροσύνης, να μού λέει πως ο γιος μου την έχει τρελάνει, δεν την ακούει… κλπ κλπ κλπ…

Από ένα σημείο και πέρα παύω να την ακούω…

Εκείνη εξακολουθεί να μου μιλάει, απλά εγώ δεν την ακούω πια…

Το μυαλό μου ταξιδεύει και πάλι… σε εκείνη… την Άλλη…

Την άφησα να μιλάει για λίγο ακόμα και με ύφος επιτακτικό της ζήτησα να μου φωνάξει τον Μάξιμο στο τηλέφωνο.

Ο γιος μου, γνωρίζοντας πως έχει τη φωλιά του λερωμένη, ήρθε στο τηλέφωνο με βαριά καρδιά.

«Να σου εξηγήσω, μαμά…», μου είπε στεναχωρημένα.

«Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα!», του είπα με τόνο που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.

«Μα μαμά!...άκουσε τα πράγματα και από τη δική μου πλευρά», μου είπε και από τη φωνή του καταλάβαινα πως ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα...

«Μάξιμε!», τον διέκοψα.

«Άκουσε με και δεν θέλω άλλη κουβέντα! Όταν μιλήσαμε το πρωί, μου έκλεισες το τηλέφωνο απότομα και δεν πρόλαβα να σου πω… πόσο πολύ σ’αγαπάω!.. και πόσο τυχερή αισθάνομαι που υπάρχεις στη ζωή μου! Σ’αγαπάω πολύ, αγάπη μου… Να προσέχεις...»

«Εγώ πιο πολύ, μαμά!» μου είπε ο γιος μου με έκπληξη, ενθουσιασμό και χαρά… και πριν προλάβω να πω κάτι άλλο έδωσε, ή για να ακριβολογώ, πέταξε, με ύφος θριαμβευτή το τηλέφωνο στη γιαγιά του.

Είπα στη μαμά μου πως αύριο που θα πήγαινα, θα τα συζητάγαμε όλα από κοντά και το έκλεισα...

Δεν ήθελα να ακούσω τίποτε άλλο… Όχι σήμερα…

Η σκέψη μου ήδη ταξίδευε και πάλι σε εκείνην τη μαμά… την Άλλη…

Κοιτάζω την ώρα.

Είχε πάει κιόλας 19:30 μμ.

Τέτοια ώρα… στις 23/07/2018… το Μάτι Αττικής είχε παραδοθεί εξ ολοκλήρου σε μία ανεξέλεγκτη πύρινη κόλαση… και ο γιος και οι γονείς της… είχαν πια οριστικά «χαθεί»… και εκείνη… δεν το γνώριζε… παρά μόνον αναρωτιόταν γιατί αργούσε τόσο πολύ να χτυπήσει το τηλέφωνο… γιατί δεν την είχαν καλέσει ακόμα...

Ήδη είχαν χάσει το προγραμματισμένο απογευματινό τους τηλεφωνικό ραντεβού… «Περνάνε τόσο όμορφα, που με ξέχασαν», σκεφτόταν χαμογελώντας…

Η οθόνη στο κομπιούτερ μου έδειχνε ακόμα εκείνο τα άρθρο που διάβαζα για το Τατόι…

Το βλέμμα μου καρφώθηκε σε δύο λέξεις: «πολύτιμα αντικείμενα»…

«Αντικείμενα…», επανέλαβα ψιθυριστά με θλίψη…

Ξανακοιτάζω την οθόνη του κινητού μου…

Ξέρω πως αργότερα ο γιος μου θα με ξαναπάρει για να μου διηγηθεί τις καινούργιες του διαολιές…

Χαμογελάω και μόνο στη σκέψη αυτή…

Κλείνω το κομπιούτερ μου και ετοιμάζομαι να φύγω από το γραφείο…

Η τελευταία μου σκέψη αφορά και πάλι εκείνη… την Άλλη… και μια σβησμένη οθόνη κινητού που δεν θα «ξαναχτυπήσει» ποτέ πια χαρμόσυνα…