07 Απριλίου 2021...

Σε λιγότερο από έναν μήνα έχουμε Πάσχα.

Και, όμως, την «Ανάσταση», την οποία από πέρυσι προσδοκούσα, τη βλέπω και φέτος να

μετατίθεται στις ελληνικές καλένδες.

Όλα γύρω μου θυμίζουν έντονα σκηνές από το 2020.

Σχεδόν οι ίδιες εικόνες παντού.

Άνθρωποι με μάσκες που προσπαθούν να ανταλλάξουν ένα... «οφθαλμικό»... χαμόγελο και μαζί με αυτό την ελπίδα πως το πανδημικό τέλος, αυτήν τη φορά, δεν αργεί.

Σκέφτομαι πόσα πράγματα έμειναν πίσω.

Πόσα όνειρα στα αζήτητα.

Πόσες ελπιδοφόρες υποσχέσεις κρύφτηκαν πίσω από ένα μετέωρο και αμφίβολο «θα» εξαιτίας της διάχυτης αβεβαιότητας που πλανάται στον αέρα τόσο καιρό.

Φέτος δεν είναι ο φόβος που κυριαρχεί μέσα μου.

Όχι πως δεν φοβάμαι πια.

Φοβάμαι πολύ.

Όμως πιο πολύ αισθάνομαι κουρασμένη.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκω τον εαυτό μου εγκλωβισμένο σε ένα εξάωρο διαδικτυακό «σχολείο», δίπλα στον 9 χρόνο γιο μου -τον οποίο παλεύω με νύχια και με δόντια να κρατάω συγκεντρωμένο στο μάθημά του.

Έχω πάψει εδώ και μήνες να είμαι αυστηρή μαζί του.

Ήδη τον θεωρώ έναν «Μικρό Ήρωα».

Όταν το μάθημα τελειώνει, ξεκουράζεται -κάνα δυο ώρες- βλέποντας κάποιο αγαπημένο του παιδικό στην τηλεόραση ή παίζοντας κάποιο παιχνίδι στο tablet... και μετά αρχίζει το «βάσανο» του διαβάσματος.

Στην ίδια θέση που έκανε το μάθημα λίγο πριν...μπροστά στο ίδιο tablet -που το χρησιμοποιεί για μάθημα και για παιχνίδι- ... πρωταγωνιστές και οι δυο μας σε ένα θέατρο του παραλόγου, που όμως έχει καταντήσει πια η καθημερινή «λογική» πραγματικότητά μας.

Δεν καταλαβαίνω για πότε φτάνει το βράδυ.

Για πότε φτάνει η επόμενη μέρα.

Και η μεθεπόμενη.

Και η μέρα μετά από αυτήν.

Και η άλλη εβδομάδα.

Και η παράλλη.

Και ο άλλος μήνας.

Η κάθε μέρα, προσομοιάζει με αντίγραφο της προηγούμενης.

Χάθηκε το πλεονέκτημα της «έκπληξης».

Του «αιφνιδιασμού».

Γιατί πλέον ξέρω κάθε μέρα τι να περιμένω...

Και αντιλαμβάνομαι πως αυτή η «αρρωστημένη« κατάσταση θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα.

Γιατί έστω και αν όλοι εμβολιαστούμε, έστω και αν τα γραφεία, τα σχολεία, το λιανεμπόριο, ο χώρος της εστίασης, τα γυμναστήρια, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα μουσεία, ανοίξουν κανονικά, θα περάσει πολύς καιρός πριν σταματήσουμε να κοιτάμε... τον καταστηματάρχη, τον υπάλληλο, τους δασκάλους, τους συμμαθητές των παιδιών μας, τους φίλους, τους γείτονές, τους συναδέλφους... με δυσπιστία ή ακόμα και φόβο.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε πει κάποτε:

«Η ζωή είναι «τοκογλύφος».

Δεν σου δίνει τίποτα απλόχερα.

Στα δίνει και από δίπλα στα παίρνει...»

Και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως αυτήν τη φορά ο «τόκος» υπήρξε ασύμμετρα υψηλός...

Για όλους μας!...