Για να συνειδητοποιήσουμε την αξία των «προσωπικών ορίων» αρκεί να αναλογιστούμε πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε οικειοθελώς «θυματοποιηθεί» στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, απλά και μόνο γιατί αμελήσαμε, φοβηθήκαμε ή δεν το θεωρήσαμε σκόπιμο να θέσουμε εξ αρχής τα προσωπικά μας όρια.

Το δεύτερο λάθος που κάνουμε είναι το να επιρρίπτουμε ευθύνες σε εκείνον που, εκμεταλλευόμενος αυτήν μας την «παράλειψη» μάς έφερε, ηθελημένα ή αθέλητα, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε μία άβολη θέση, όποια μορφή και αν αυτή έχει.

Τα προσωπικά μας όρια υποδηλώνουν σεβασμό προς το πρόσωπό μας και όλα όσα αντιπροσωπεύουμε.

Και πρέπει να γίνονται εξ αρχής ξεκάθαρα.

Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Γιατί αν εμείς πρωτίστως δεν σεβαστούμε εμπράκτως αυτά τα οποία διακηρύττουμε, δεν θα τα σεβαστεί ούτε ο άλλος.

Τις περισσότερες φορές γινόμαστε θύματα των ίδιων μας των αδυναμιών.

Είναι πιο εύκολο και λιγότερο ψυχοφθόρο να κατηγορήσουμε τους άλλους που εκμεταλλεύτηκαν το «κενό» που βρήκαν, παρά τον εαυτό μας... που τον αφήσαμε εκτεθειμένο.

Μόνο αν παραδεχθούμε το λάθος μας και αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που μάς αναλογεί θα μπορέσουμε να συνάψουμε υγιείς σχέσεις...