Αφορμής δοθείσης της παγκόσμιας ημέρας παιδικού βιβλίου, θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή, μεταξύ των εικονογραφημένων (κόμικς) και άλλου τύπου παιδικών βιβλίων της εποχής μου, στα οποία σαφώς και δεν υπήρχε η ποικιλία που υπάρχει σήμερα, ξεχώριζα τα «Μίκυ Μάους» και τα παραμύθια.

Ειδικά τα παραμύθια, μπορούσα να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω με τις ώρες! 

Ιδιαίτερη προτίμηση, ως «ονειροπόλο» κοριτσόπουλο, έδειχνα σε εκείνα που αναφερόντουσαν στον -μετ’εμποδίων, κόπων και βασάνων- έρωτα ανάμεσα στη φτωχή πλην τίμια χωριατοπούλα και τον όμορφο πρίγκηπα ή ανάμεσα στην «κατατρεγμένη» πριγκιποπούλα και το γοητευτικό, πολυμήχανο και σοφό χωριατόπαιδο που τελικά την έσωζε. 

Ενδεικτικά αναφέρω τη «Σταχτοπούτα», την «Πεντάμορφη και το Τέρας», τον «Αλαντίν», την «Ραπουνζέλ».

Ούσα μικρή, λοιπόν, πίστευα πως όλο το δράμα και η τραγωδία των ηρώων των παραμυθιών διαρκούσε μέχρι τη στιγμή που επιτέλους κατάφερναν να υπερκεράσουν όλες τις δυσκολίες και ανεμπόδιστα να χαρούν τον έρωτά τους ήτοι το γνωστό σε όλους «Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». 

Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως ακριβώς από εκείνο το σημείο και μετά άρχιζε το πραγματικό δράμα των «πρωταγωνιστών». 

Γιατί ωραίος ο έρωτας και το «παραμύθι» αλλά όταν συγκρούεται μετωπικά με την πραγματικότητα, δύσκολα επιβιώνει.