Τον τελευταίο καιρό νιώθω ολοένα και περισσότερο σαν τον Νίο.

Μόνο όσοι έχουν δει την ταινία Matrix μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ.

Οι υπόλοιποι είναι ανώφελο και να προσπαθήσουν...

«Ποιο θα διαλέξεις; Το κόκκινο ή το μπλε χάπι;», τον ρωτάει ο Μορφέας.

Και εκείνος, χωρίς δεύτερη σκέψη, επιλέγει το κόκκινο.

Η αλήθεια, ανεξαρτήτως κόστους, είναι το μόνο που τον ενδιαφέρει.

Όπως ο Νίο, έτσι και εγώ, ανέκαθεν ένιωθα πως πίσω από την πραγματικότητα που ζούσα κρύβονταν πολλά περισσότερα από όσα ήταν ορατά στο μάτι.

Όμως δεν ήθελα να το ψάξω περισσότερο.

Ένιωθα ασφαλής και αρκετές στιγμές θα τολμούσα να πω και ευτυχισμένη, με τη ζωή μου.

Σηκωνόμουν το πρωϊ, έπαιρνα το «μπλε» χαπάκι μου και συνέχιζα ανεπηρέαστη την καθημερινότητά μου.

Όλα αυτά μέχρι πριν λίγο καιρό.

Γιατί ένα πρωϊ, κοιτώντας στον καθρέφτη το είδωλό μου ένιωσα πως είχε φτάσει και για μένα το πλήρωμα του χρόνου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρα το «κόκκινο» χάπι και έκλεισα τα μάτια.

Αίφνης άρχισα να «βλέπω» τα πάντα γύρω μου στη σωστή τους διάσταση.

Άνθρωποι που μέχρι πρότινος είχα ηθελημένα τοποθετήσει στο απυρόβλητο, αποκαθηλώθηκαν πλήρως με το πρώτο ανοιγοκλείσιμο των ματιών.

Όχι.

Δεν με παραξένεψε αυτό.

Το περίμενα.

Ανέκαθεν το ένιωθα.

Αλλά χρειαζόμουν ένα άλλοθι για να συνεχίσω να τους θεωρώ «Εγώ μου!…» γιατί «τότε μονάχα δύο αγαπιούνται τέλεια, όταν ο ένας φωνάζει τον άλλο: ω εγώ μου!» (Νίκος Καζαντζάκης, «Αναφορά στον Γκρέκο»)

Από εκείνη τη μέρα τα πάντα έχουν αλλάξει ριζικά μέσα μου.

Και όσο δύσκολο, επίπονο και ψυχοφθόρο και αν μού είναι να ξαναγράψω την ιστορία μου από την αρχή ξέρω πως είναι ο μόνος τρόπος για να συναντήσω κάποτε, αν είμαι τυχερή, ανθρώπους με τις ίδιες αξίες, ιδανικά και αντιλήψεις.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ξυπνώντας το πρωϊ μπαίνω στο δίλημμα να ξαναπάρω εκείνο το «μπλε» χάπι.

Αν το πάρω, θα γλιτώσω από πολλά.

Και το πιο σημαντικό θα μπορώ να ξαναγυρίσω στην «αγκαλιά» εκείνων των αγαπημένων που ακόμα με περιμένουν μην κατανοώντας τους λόγους της ξαφνικής απομάκρυνσής μου από τον ουτοπικό «Παράδεισο» της συνύπαρξης μαζί τους.

Και μετά τι;

Θα ξαναέπαιρνα αγκαλιά το ψέμα μου, θα το ξαναβάφτιζα αλήθεια και θα συνέχιζα να θυσιάζω τη ζωή μου στον βωμό ενός Matrix που θα ενδυναμωνόταν εξαιτίας της δικής μου αδυναμίας να ανταπεξέλθω στην πραγματικότητα.

Μια ζωή για μια άλλη «ζωή».

Δίκαιη ανταλλαγή αλλά όχι για εμένα.

Ευχαριστώ, μα δεν θα πάρω.