Πως μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί έναν «ηθοποιό»;

Και δεν αναφέρομαι στους επαγγελματίες ηθοποιούς αλλά στους υποκριτές.

Εκείνους που υποδύονται «ρόλους» για να γίνουν αρεστοί στους άλλους με απώτερο σκοπό να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους ή/και να τους χειραγωγήσουν, για να μπορούν εν συνεχεία ανενόχλητοι να πράττουν κατά το δοκούν εξυπηρετώντας ιδία οφέλη.

Στην αρχή, εξαιτίας της εξαιρετικής «ερμηνευτικής» τους ικανότητας, θα κερδίσουν την αγάπη, τον θαυμασμό και την εμπιστοσύνη του φιλοθεάμονος κοινού.

Αλλά «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται», όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας.

Δεν μπορεί κάποιος να υποδύεται έναν ρόλο συνέχεια.

Αργά ή γρήγορα θα ξεχαστεί και θα υποπέσει σε αντιφάσεις.

Μόλις αυτές γίνουν αντιληπτές, όλοι εκείνοι που κάποτε τον πίστεψαν και τον λάτρεψαν, αίφνης θα στραφούν εναντίον του.

Οι λόγοι που ένας «ηθοποιός» απορεί γιατί οι πάλαι ποτέ θαυμαστές του στρέφονται εναντίον του είναι δυο:

-Δεν μπορεί, λόγω έπαρσης ή/και αλαζονείας, να πιστέψει πως αποκαλύφθηκε η πραγματική ταυτότητα τού χαρακτήρα που ενσάρκωνε μέχρι εκείνην τη στιγμή με τόση επιτυχία

-Ο πραγματικός του χαρακτήρας υστερεί σε ενσυναίσθηση ή/και αίσθημα δικαίου εν γένει.

Εν κατακλείδι, σπέρνουμε ό,τι θερίζουμε.

Σπέρνουμε αναξιοπιστία, θα θερίσουμε δυσπιστία…

Η «παράσταση» συνεπώς, κάποια στιγμή τελειώνει και έρχεται η ώρα που η αυλαία πέφτει.

Και αυτή η ώρα… πάντα φτάνει!