23 Απριλίου 2021

Ο Χόρχε Μπουκάι είχε πει κάποτε πως «Αν ό,τι βλέπεις ταιριάζει «γάντι» με την πραγματικότητα που σε «βολεύει», τότε μην πιστεύεις στα μάτια σου!»

Αναρωτιέμαι τί συμβουλή θα μου έδινε αν έκανα σήμερα μία συνεδρία μαζί του κατά την οποία του εκμυστηρευόμουν πως εγώ, τον τελευταίο χρόνο, οτιδήποτε έβλεπα γύρω μου που δεν ταίριαζε με τη «βολική» πραγματικότητα που διακαώς επιθυμούσα, το «μόνταρα» με αξιοζήλευτη δεξιοτεχνία για να εφαρμόσει «γάντι» στην εξιδανικευμένη εικόνα που είχα φιλοτεχνήσει -με αφειδώλευτη πίστη- μέσα στο μυαλό μου τόσο για πρόσωπα όσο και για καταστάσεις.

Θαρρώ πως θα μού έλεγε πως από τη στιγμή που αναγνωρίζω το λάθος μου, το πιο σημαντικό βήμα έχει ήδη γίνει.

Μετά θα συμπλήρωνε πως για την ηθελημένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας ευθύνεται κατά κύριο λόγο και η καραντίνα και η εξ αυτής απορρέουσα ανάγκη μου να «κρατηθώ» από κάτι υπέρτατο που θα με γλίτωνε ενδεχομένως από την παράνοια στην οποία οδηγεί, αργά ή γρήγορα, ο παρατεταμένος εγκλεισμός...

Αναμένοντας μία τέτοια απάντηση, θα μειδίαζα ελαφρώς και στη συνέχεια συνωμοτικά θα του ψιθύριζα:

«Καλέ μου, Χόρχε, καμία μορφή καραντίνας δεν μπορεί να σε οδηγήσει σε μία τόσο εξόφθαλμη παραποίηση της αλήθειας εκτός ίσως της αρχέγονης ανάγκης τού να αγαπήσεις και να αγαπηθείς...»

Τον φαντάζομαι να με κοιτάει αμίλητος, ύστερα να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι, να με πιάνει από τον ώμο και μαζί οι δυο μας, με την πλάτη στραμμένη αμετάκλητα προς όλα όσα συνειδητά, ασυνείδητα, ηθελημένα ή μη, μας απογοήτευσαν, να ατενίζουμε -απαλλαγμένοι πια από τα βαρίδια του παρελθόντος- το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα απευθύνοντας παράλληλα σιωπηλή «επιμνημόσυνη δέηση» προς όλα εκείνα τα «ασύμμετρα» που από «ανάγκη» κάποτε επιτρέψαμε, «κόβοντας και ράβοντας», να ταιριάξουν «γάντι» στη ζωή μας.